Het verhaal van Ria
Het belang van snelle diagnostiek
Ria vertelt: “Toen mijn huisarts belde was ik in shock. Mijn buurvrouw was net die week de mallemolen ingegaan met borstkanker. Ik wist precies hoe dit kon gaan. Op vrijdag ben ik met mijn huisarts gaan kijken waar ik het snelste terecht kon; het St Jansdal had als eerste plek. Maandagochtend kon ik me melden. Dezelfde dag zou nog de uitslag volgen.”
Ongewisse
Dat weekend heerste er grote onrust in huize Gerritsen. Ria: “Ik bereidde me voor op een bericht dat niet goed was. Ik was me ervan bewust dat ik borstkanker kon hebben. Probeerde daar mee te dealen, me alvast te wapenen. Het ongewisse is alleen zo moeilijk. Ik probeerde rustig te blijven, ben ook niet in paniek geraakt of overstuur geweest. Maar in de nachten haalde ik van alles en nog wat in mijn hoofd, sloeg het allemaal op hol. Dat was moeilijk te stoppen.”
Snelheid
Op maandagochtend negen uur meldt ze zich met haar man bij het mammacentrum. Ria legt uit: “De eerste opvang was perfect. De verpleegkundige was heel vriendelijk en stelde me meteen om mijn gemak. Ze legde alles stap voor stap goed uit. Eerst kwam de mammografie. Als daar wat op te zien was ook een echografie. En mocht het nodig zijn daarna een punctie. Alle onderzoeken stonden achter elkaar gepland. Ik ben nog steeds onder de indruk van die snelheid: binnen een uur had ik alles achter de rug.”
Uitslag
Die middag zou ze eigenlijk de uitslag krijgen. Bij Ria gaat het echter een stuk sneller. Al kort na tienen volgt de uitslag. Uit de punctie blijkt dat het gaat om goedaardige cellen. Ria straalt: “Die boodschap, ik kan niet uitleggen wat dat met je doet. Tijdens de onderzoeken vertelden ze al dat het om een klein gezwel ging. Dat gaf iets van geruststelling. Maar vervolgens kreeg ik te horen dat het geen kanker was. Er viel echt iets van me af. We zijn koffie gaan drinken; het was even feest.”
Hardlopen
Ruim drie weken na de onheilstijding blikt Ria terug op haar ervaring: “Ik heb het gevoel dat ik door het oog van de naald ben gekropen. Zo makkelijk kan er dus iets zijn. Mijn lichaam heeft me een streek geleverd, zo voel ik het. Het vertrouwen was weg en dat heeft tijd nodig. Ik ben weer gaan hardlopen, wilde iets fysieks doen. Puur voor de controle, om weer aan het stuur te komen. Met hardlopen bepaal ik wat er gebeurt, of we doorgaan of niet.”
De begeleiding bij het mammacentrum heeft ze als buitengewoon prettig ervaren. Ria vertelt: “Zo’n mammografie is echt geen pretje, dat doet gewoon pijn. Maar de verpleegkundige was meelevend en zo betrokken, heel fijn. Ik voelde me ook geen nummer. Ik snap dat ik de zoveelste in de rij ben en dat er misschien in die week nog tig zullen volgen. Toch ervaarde ik persoonlijke aandacht.”
Het grootste belang hecht ze aan de snelheid waarmee duidelijkheid kwam. Ria: “De medewerkers bij het mammacentrum begrepen hoe erg die onzekerheid is. Ze stelden alles in het werk om daar zo snel mogelijk een einde aan te maken. De zorg die ik daar kreeg is voor mij de ultieme zorg. Zonder meer en dat geeft een goed gevoel. Dat ik het waard ben om voor gezorgd te worden.”