Interview Dolinde – ervaring met de ketenpartners na hersenletsel
Het leven van de 56-jarige Dolinde verandert volledig, wanneer zij wordt getroffen door een herseninfarct. Door haar positieve drive en met de hulp van verschillende zorgverleners binnen CVA-ketenzorg, weet ze haar leven weer op te pakken.
“Om half zeven in de ochtend werd ik wakker van mijn wekker. Ik wilde opstaan maar kon mijn linkerzijde niet bewegen en niet overeind komen. Op dat moment had ik nog geen besef van wat er aan de hand was. Gelukkig lag mijn mobiele telefoon op mijn nachtkastje en kon ik die met enige moeite pakken. Ik belde een collega, zij dacht dat iemand een geintje met haar uithaalde want ik was niet verstaanbaar. Zelf had ik dat helemaal niet in de gaten. Toen ze doorhad dat ik het was, schrok ze. Pas toen ze vroeg of ik 112 had gebeld, drong de ernst langzaam tot mij door. Mijn vader had meer dan eens een beroerte gehad en is daar ook aan overleden, ik herkende de symptomen.”
Dolinde belt 112 en niet veel later komt de ambulance. Via een ingeslagen ruitje kunnen de ambulancebroeders naar binnen. Dolinde komt te liggen op de stroke-unit in het St Jansdal in Harderwijk. Daar blijkt na verschillende onderzoeken dat zij een herseninfarct heeft gehad.
“Het voelde heel onwerkelijk dat dit mij was overkomen. Zoiets overkomt een buurvrouw van negentig jaar, mij toch niet? Ik stond volop in het leven; ik werkte in de zorg en wilde nog heel veel van de wereld zien. Via een MRI-scan werd duidelijk dat er sprake was van CVA (de medische term van een beroerte) aan de rechterkant in de hersenen waardoor de linkerkant van mijn lichaam volledig was uitgevallen. Ik had wel wat spraak maar was minder goed verstaanbaar, gelukkig verbeterde dat al na een paar dagen. Die eerste dagen werd ik geholpen door een ergotherapeut en een fysiotherapeut. Mijn linkerbeen was helemaal slap waardoor lopen niet ging. Door de hulp van de fysio kon ik langzaam weer bewegen maar miste ik de kracht in mijn benen.”
Na een verblijf van twee weken in het ziekenhuis, start Dolinde met een revalidatietraject van drie maanden bij revalidatiecentrum Merem in Hilversum. Hier krijgt ze een persoonlijk behandelplan.
“Daar kwam pas echt het besef wat mij was overkomen, ik heb toen verschrikkelijk gehuild. Maar ik ben positief ingesteld, niks doen was geen optie. Ik moest er keihard tegenaan. In eerste instantie zat ik in een rolstoel en oefende ik het lopen met een fysiotherapeut. Ik kreeg vrij snel een onderbeenspalk aangemeten, of een enkel-voetorthese. Daarnaast was mijn behandeling gericht op mezelf kunnen redden met de beperkingen die ik had, bijvoorbeeld leren traplopen.”
Na het revalidatietraject keert Dolinde terug naar huis. Vanuit het St Jansdal krijgt ze naast de hulp van een revalidatiearts ook ondersteuning van een psycholoog, een maatschappelijk werker, de fysiotherapeut en de ergotherapeut.
“In het begin viel het me zwaar. De dingen die ik zelfstandig kon doen, zoals mezelf wassen en aankleden, wilde ik zoveel mogelijk zelf doen. De prikkelverwerking was wel een ding, sinds de infarct komen fel licht, harde geluiden en andere prikkels heftiger bij mij binnen. Dat is heel vermoeiend en zorgt voor hoofdpijn. Daar moet ik mee om leren gaan. Ik ga altijd met een zonnebril de deur uit en zet het geluid van de televisie uit of op een laag volume. Ik vond het wel fijn dat een maatschappelijk werker samen met mij keek naar hulp zodat ik mij goed zou redden in de maatschappij. Zij informeerde mij over de sport- en bewegingsactiviteiten van InteraktContour. Ik begon met neurogym, waardoor ik mij fitter ging voelen en verbetering merkte in het bewegen van mijn linkerarm. Daarnaast ben ik via Interaktcontour muziektherapie gaan doen, wat is gericht op het verbeteren van bepaalde hersenfuncties. Momenteel volg ik via InteraktContour deels online het behandelprogramma Hersenz. Hersenz is een interdisciplinaire behandeling in groepsvorm en op individuele basis, waarbij je leert omgaan met alle ingrijpende veranderingen na hersenletsel. Er wordt onder andere in gegaan op de mentale en emotionele aspecten. Na een beroerte staat je hele leven op zijn kop. In therapie wordt ingegaan op de vraag wat het met je doet en hoe je ermee omgaat.
De stappen die ik heb doorlopen vanaf het moment dat ik in het ziekenhuis belandde tot nu, zijn allemaal even waardevol voor mij geweest. Iedere behandelaar heeft mij verder kunnen helpen. Mijn positieve drive om door te zetten, heeft daaraan zeker bijgedragen. Aan mensen met hersenletsel die hetzelfde doormaken wil ik meegeven dat er meer mogelijk is dan je denkt. Vorig jaar wilde ik van mijn scootmobiel af, ik wilde weer kunnen fietsen in de natuur. Vanuit de WMO (Wet Maatschappelijke Ondersteuning) kon ik een speciale elektrisch ondersteunende fiets krijgen, met een stoel in plaats van een zadel. Het voelt goed om op deze manier te kunnen bewegen en in de buitenlucht te zijn. Het geeft mij veel meer vrijheid.”